Tammy nie spuszczała z niego wzroku, jakby odgady¬wała intuicyjnie, jaką walkę toczył ze sobą w tym momen¬cie. Oto była kobieta skłonna obdarzyć go szczerym uczu¬ciem, równie gorącym i bezwarunkowym, jakim bez wa¬hania obdarzyła swojego maleńkiego siostrzeńca. Kobieta, która z miłości potrafiła zostawić wszystko, co ceniła, i przenieść się na drugi koniec świata.

- Dobry wieczór pani. - Skłonił się z szacunkiem i nie było w tym ani śladu kpiny. Równie naturalnym gestem ujął jej dłoń i ucałował.
- Ty możesz wędrować z planety na planetę, ja zaś umiem wędrować inaczej. Widziałeś kiedyś opadającą świtem
Mały Książę był zaskoczony. Nie spodziewał się, że Róża tak bardzo była do niego przywiązana. Nie wiedział, co
następnie pochylił twarz nad Różą i zamknął oczy.
Pani Burchett zawahała się.
- Uważasz, że potrzebuję twojego siostrzeńca do włas¬nych celów - uściślił, jakby znów czytał w jej myślach. - Nie. Wolałbym pozostać wolnym człowiekiem. Zrozum, chodzi o coś innego. - Pochylił się ku niej i zaczął mówić z przekonaniem: - Jako regent mogę uratować mój kraj. Przeprowadzę reformy, zmienię konstytucję, by Broitenburg stał się monarchią konstytucyjną, na wzór Wielkiej Brytanii.
- Nie wiem, o czym mówisz - wykręcił się.
- Osoba nie z naszej sfery. - Ingrid obdarowała go naj¬piękniejszym ze swoich uśmiechów. - W końcu ściągnąłeś ją z drzewa w jakiejś australijskiej głuszy, o ile mnie pa-mięć nie myli. - Zaśmiała się perliście. - Kochanie, będzie¬ my mieli szczęście, jeśli ona w ogóle potrafi posługiwać się nożem i widelcem.
Popatrzył na nią tak, jakby miał przed sobą przybysza z obcej planety.
- Ale...
- Posłuchaj, naprawdę powinniśmy spokojnie porozma¬wiać. Zostań na noc w hotelu, dobrze? Ja zapłacę.
- Oczywiście.
- A nie spróbujesz mnie znowu uderzyć?
Drodzy Przyjaciele, przedstawiam Wam wszystko, co mam na tych kartkach, jakie mi pozostały...

drapiąc go delikatnie za uszami, co natychmiast wywołało falę
odrobina tej kurtuazji, a chyba eksploduje.
Karlem i z Ethanem. - Wzruszył ramionami. - Oczywiście,
- Udało ci się z jego rękami? - Nie przypuszczała, że nawet samo
Ale jeszcze nie dziś.
- Bardziej chore od tego, co ty sugerujesz? - Nagle w jej oczach
dojdzie, jeśli Lucy nie poprze jej w stu procentach, bo oczywiście to
- Nie masz pretensji, że dzwonię do domu?
raz pierwszy go nie odepchnęła.
czekała.
kreseczki zmarszczek.
to Flic dotrzymywała staruszkowi towarzystwa, popijając mocną,
79
- Idź, idź - poparła ją Sylwia.
plastikowymi kubkami z kawą zmierzali na trzecie piętro.